جفت شش!

جفت شش!...

کل روز سر جمع چهارتا کلمه گفتم فقط؛ "سلام، بده‌ ب من اونو، یلدای شمام مبارک، نه! " عوضش تمام روز بقول مامان خانوم از یه دختر شاد تبدیل شدم ب یه پیرزن زر زر ِ بداخلاقِ بی‌حوصله... تمام روز هرجا ک اومده گریه کردم... دومین یلدای پر از اشک و گریه که هر لحظه‌ش از خودم پرسیدم جای خالی منو چجوری پر میکنه؟...  ب حال خودم ک میام میبینم میگه: میدونی یبار دیگه اینجوری شوکه شی چی میشه؟ همونجوری صامت نگاش میکنم باز میگه: ام‌اس شنیدی دیگه... یهو یاد حرف سمر میفتم..." ب مامانم گفتم آه اون یه روزی میگیره مارو... آه اشکات میگیره بالاخره یه روزی مارو ..." دلم میخاد همون حرفایی ک دلم میخاست ب سمر بگم خودمو کشتم ب زبون نیومدو بگم... بگم نه اصن اینجور نیس ناراحت نیستم، به یه طرفمم نیس، عیب نداره یادم میره، یا حتی بگم بخشیدم اما وقتی یادم میاد ب پریشونی من مسخرش گرفته میخنده یهو باز انگار یه دنیا غم میریزن تودلم... چشمام پر میشه میگم مگه من چه بدی بهش کرده بودم...!؟   (مسیجای مزخرف و درهم‌برهم نزنید مجبور نیستین ک نخونین...) جفت شش!...

جفت شش!...

میگه: "بسه کم گریه کن... ببین انگشتتو.. کور میشی بدبخت... پاشو.. پاشو جم کن اسمشو عکسشو خاطراتشو... عمرت رفت... قلبت رفت... دلت رفت... بسه دیگه پاشو بریز دور همه چیزشو... پاشو سفت واستا بزن دهنشون... پاشو محکم واستا بزار اسمش از روت برداشته شه... مث من نکن خودتو... بخدا اگه میخواستت ولت نمیکرد... بخدا اون اراده کنه هرکیو بخاد میگیرن براش..."  باحرف آخرش یهو میزنم زیر گریه...  "آخه تو که اصن اینجوری نبودی... اینقد مظلوم نباش... کم بریز تو خودت... یه خورده داد بزن... فحش بده...پاشو بازم اون دلقک بازیای مسخرت دربیار برام..."شروع میکنه بدتر از من ب گریه... میشینم جلوش میگم غلط کردم باشه آرزو هرچی تو بگی تو فقط گریه نکن... جفت شش!...

جفت شش!...